Można się nieźle sparzyć

Robiąc coś (tworząc) na gorąco (bez opisu) jestem świadoma, że mogę się sparzyć, ale to, co zrobiłam wczoraj, to przeszło samą mnie.

Wczoraj skończyłam trzeciego nietoperza.
Rozłożyłam go na łóżku i zaczęłam mu się przyglądać.
Nietoperz wyszedł duży, ogromny - zużyłam dokładnie całe 200 g włóczki "Peonia".
To, co zobaczyłam nie spodobało mi się!!!

Stwierdziłam, że popełniłam w obliczeniach dwa zasadnicze błędy, które sprawiły, że na jednym łuku wzór ściągał dzianinę, zaś bliżej zewnętrznej krawędzi dzianina zbytnio falowała się.

Popatrzyłam, popatrzyłam i przestało mi się chcieć na to patrzeć, a tym bardziej oddać koleżance.
Chwyciłam za aparat, by uwiecznić to, co mi nie wyszło tak, jak sobie wymyśliłam, ale aparat też nie chciał na to patrzeć.
Zbuntował się i nie chciał się włączyć - znaczy akumulatory padły.
Wniosek nasunął mi się jeden: skoro tak, to nie pozostaje mi nic innego, jak spruć to, na co patrzeć nie mogłam ani ja, ani aparat.

Prułam z wściekłością - na siebie, że nie zrobiłam tego, tamtego, że nie sprawdziłam czegoś tam.

Fotkę zrobiłam po naładowaniu akumulatorów.

Po spruciu pokazałam mężowi dużą kulę włóczki, mówiąc: "właśnie skończyłam nietoperza... ... ... PRUĆ".

Mąż zrobił poważną, zdziwioną minę i już chciał mnie pocieszać, ale szybko uprzedziłam, że pocieszenie mi się nie należy.
Skwitował tylko: "szkoda, że nie wyszło..."

Jednak ja, uparty Koziorożec jestem i nie poddaję się tak szybko.
Usiadłam cichutko w fotelu i pokrzyżykowałam trochę zastanawiając się, co z tym fantem zrobić.
Wymyśliłam - 3 dni odpoczynku i wracam do nietoperza z tej włóczki, ale niekoniecznie z zastosowaniem tych samych motywów.